مرجان نعمتی صبا، مدیر روابط‌عمومی اداره‌کل میراث‌فرهنگی استان گیلان در یادداشتی نوشت: سازمان مردم‌نهاد یا «ngo» سازمانی است که مستقیما جزء ساختار دولت به حساب نمی آید و بصورت مستقل عمل می‌کنند اما نقش بسار تاثیر گذاری بین افراد جامعه و قوای حاکمیتی ایفا می‌کند. این سازمان ها غیرانتفاعی هستند و مستقیم از طریق کمک های مردمی و یا با حمایت سازمان های دولتی بودجه مورد نیاز خود را تامین می‌کنند.

بعضی از سازمان‌های مردم‌نهاد نیمه مستقل وظایف و کارهای دولتی را نیز انجام می‌دهند. برخی از این سازمان‌ها هیچ علاقه‌ای به سیاست ندارند.

از آنجا که اصطلاح «سازمان مردم‌نهاد» بسیار کلی است، بسیاری از این سازمان‌ها ترجیح می‌دهند از اصطلاح نهادهای خیریه استفاده کنند. اگرچه در طول تاریخ بشر همیشه عده زیادی بودند که بصورت داوطلب به دیگران کمک می کردندد اما تاریخچه تشکیل سازمان های غیر دولتی به دو قرن اخیر می‌رسد که از آن جمله می توان به سازمان صلیب سرخ جهانی اشاره کرد. و عبارت سازمان‌های غیردولتی با تاسیس سازمان ملل متحد به وجود آمد.

فرایند جهانی‌سازی در قرن بیستم موجب اهمیت یافتن سازمان‌های مردم‌نهاد شد. امکان حل خیلی از مشکلات توسط دولت یک کشور وجود نداشت. معاهدات بین‌المللی و سازمان‌های بین‌المللی از قبیل سازمان تجارت جهانی بیش از حد بر منافع مؤسسات مالی بزرگ متمرکز بودند.

نقش سمن ها در توسعه پایدار

سمن‌ها به دنبال توسعه گردشگری پایدار هستند، «گردشگری پایدار شامل محافظت از منابعی است که به منظور فعالیت های گردشگری بر روی آنها سرمایه گذاری می شود. افراد در جوامع محلی کسب و کارهای خود را با توجه به آن تنظیم  می‌کنند و مسئولیت ترویج حفاظت از محیط زیست را به عهده می‌گیرند تا داشته هایشان را حفظ نمایند. این منابع قرار نیست یکبار مصرف باشند و پس از یک دوره کوتاه سفر نابود شوند و محل درآمد افراد بومی آنجا را نابود سازد. گردشگری پایدار تلاش می‌کند مخاطب را با کمترین آسیب به یک اکوسیستم وارد کند. اصول گردشگری پایدار در سال ۱۹۹۵ نوشته شد. یکی از این اصول که مورد تاکید قرار گرفته ارتباط بین صنعت گردشگری و مشارکت‌های اجتماعی و مشاوره با افراد ذی‌نفع و عامه مردم یا همان سمن‌ها است. در قرن حاضر گردشگری به مهمترین عامل ارتباط مردم یک کشور با سایر جوامع تبدیل شده است. بر اساس یکی از سیاست‌های رسمی، یک کشور بایستی، سایر کشورها را برای جذب گردشگر توجیه کنند. بر این اساس شکل‌گیری و تقویت موسسات و نهادهای توانمند در زمینه گردشگری در سطوح مختلف امری اجتناب ناپذیر است.

سمن‌ها به کاهش اثرات منفی گردشگری کمک می‌کند، فروپاشی اجتماعی و فرهنگی و تخریب محیط زیست را کاهش و یک صدای جمعی تشکیل می‌دهند برای فرهنگ سازی. در مقاصد گردشگری که گردشگران به یک باره هجوم می‌آورند این سمن ها هستند که می‌توانند توازن برقرار کنند و حتی می‌توانند مکان‌های ناشناخته را معرفی و در توسعه اقتصادی آن نقش مهمی ایفا کنند. حتی سمن‌ها می‌توانند از تضاد بین گردشگری و محیط زیست جلوگیری کنند و به عنوان یه چتر حمایتی بین این دو حوزه وارد عمل شوند و از ویرانی یک محیط طبیعی در اثر حضور انبوه گردشگران جلوگیری کنند. و همینطور سمن‌ها می‌توانند باعث حفظ و احیای میراث‌فرهنگی نیز شوند.

هدف سمن‌ها رساندن سود به جامعه محلی و حفظ میراث‌های فرهنگی و طبیعی است بدون در نظر گرفتن هرگونه منفعت شخصی. سمن ها بایستی بعنوان یک مشاور خبره ناظر بر تصمیماتی باشند که در زمینه گردشگری و میراث‌فرهنگی گرفته می‌شود و با نظرات تخصصی از اقدامات نادرست جلوگیری کنند.

سمن‌ها بر روی کاهش فقر در مناطق، توسعه گردشگری داوطلبانه، توسعه گردشگری پایدار و توسعه اقتصادی و اجتماعی جوامع کمک می‌کنند و بر روی سیاست‌گذاری در گردشگری تأثیر دارند. آن‌ها سعی دارند که یک الگوی مردمی برای گردشگری ارائه دهند.

در آخر می توان گفت نقشی که نهادهای اجتماعی به طور عام و سازمان غیر دولتی «NGO» به طور خاص در بالابردن میزان مشارکت‌های اجتماعی شهروندان ایفا می‌کنند نه تنها غیرقابل انکار؛ بلکه بدون مانند است. خودجوش بودن فعالیت در تشکل‌ها نشان از خصلت والای انسانی فعالان این بخش دارد که با صرف زمان زندگی خود در راه رشد اهداف تشکل و یاری رساندن به همنوعان برترین دلیل انسانیت را به نمایش می‌گذارند.

انتهای پیام/